« Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί…»

Λέω λοιπόν, ο ιδιωτικός τομέας βυθίζεται καθημερινά στον βάλτο, ενώ χιλιάδες εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας. Ανεργία που καλπάζει αυξανόμενη με γεωμετρική
πρόοδο. Για τον τζίρο των επιχειρήσεων δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα. Έχει πέσει κατακόρυφα, σε μερικές μάλιστα μηδενίστηκε, ενώ απολύσεις και οριζόντιες περικοπές μισθών αποτελούν καθημερινό φαινόμενο. ∆εν ξέρω αν θα προλάβουμε να βγάλουμε το Καλοκαίρι.
Και, οι φίλοι και θιασώτες ντόπιοι και ξένοι, ενός άλλου νομίσματος ή οι νοσταλγοί της δραχμής φαίνεται να κερδίζουν το παιχνίδι χωρίς καμία προσπάθεια, αφού η τακτική του ώριμου φρούτου δείχνει να αποδίδει. 
∆ύσκολα βρίσκεις λόγια να περιγράψεις την απελπιστική κατάσταση της οικονομίας. Οι πιο πολλές επιχειρήσεις μικρές ή μεγάλες δεν ξέρουν αν θα υπάρχουν τον επόμενο ή τον μεθεπόμενο μήνα. Τα capital controls ήταν η πραγματική ταφόπλακα. Ακόμη και για τις εταιρείες που μέχρι πρότινος είχαν καταφέρει να σταθούν όρθιες και με μεγάλες θυσίες στη διάρκεια της κρίσης, τα πράγματα έχουν δυσκολέψει. 
Όμως πέρα από τα παραπάνω, και εδώ είναι το πιο ανησυχητικό της υπόθεσης, κανείς δεν ασχολείται με τα πραγματικά προβλήματα. Κανείς δεν ασχολείται με αν θα χαθούν αύριο μερικές ακόμη εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας ή όχι. Κανείς δεν ασχολείται με το αν έχει λόγο ύπαρξης ο ιδιωτικός τομέας. Σαν να μην υπάρχει ο ιδιωτικός τομέας. Λες και τον έχουν ξεγράψει όλοι τους. Ουδεμία αναφορά για ανάπτυξη, για στήριξη του πρωτογενούς τομέα, του μόνου τομέα που μας απόμεινε και που ίσως μπορούμε να ελπίζουμε και να περιμένουμε κάτι. 
∆ημιουργείται στον πολίτη σιγά-σιγά η αίσθηση πως στη μάχη ευρώ-δραχμής νικητής βγαίνει η δραχμή. ∆ρομολογείται μια διαδικασία σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα πρέπει να περάσει στη δραχμή ή σε ένα νέο νόμισμα, αφού δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Βέβαια όλοι προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω τους κάθε ευθύνη ή τουλάχιστον να πετάξουν από τα χέρια τους την «καυτή πατάτα». Ο πρωθυπουργός μέσω εκλογών, προσπαθεί να δραπετεύσει με ελαφρά πηδηματάκια και να αποφύγει την ευθύνη εφαρμογής του νέου μνημονίου ή να τη μοιραστεί τουλάχιστον μαζί με τους άλλους. 
Η αξιωματική αντιπολίτευση ούτε θέλει ούτε καν σκέφτεται να κυβερνήσει, τουλάχιστον όχι πριν ανασυγκροτηθεί ως κόμμα. Για αυτό εξάλλου τα χαμογέλα και οι φιλοφρονήσεις στη βουλή, για αυτό και ο πολύς ζωτικός χώρος που αφήνει εν γνώσει της στον Αλέξη Τσίπρα. Σε ότι αφορά Ποτάμι και Πασόκ δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να βρίσκονται στην κυβέρνηση ως κεντροαριστερά δεκανίκια στον Σύριζα, αντικαθιστώντας τις ακροαριστερές συνιστώσες. Θα ενισχύσουν με αυτό τον τρόπο τη προσπάθεια του Τσίπρα για την μετατόπισή του προς το κέντρο. Εξάλλου έμμεσα από τις τοποθετήσεις τους και πριν το ανασχηματισμό το είχαν προτείνει από μόνοι τους.
 Θα μου πείτε όμως και σωστά, όλα αυτά εμάς τι μας νοιάζουν. Και έτσι είναι. Όλα τα παραπάνω είναι προβλήματα των πολιτικών-πολιτικάντηδων και της πολιτικής τους καριέρας. Για μας τον απλό πραγματικό κόσμο, τον απλό πολίτη είναι προβλήματα ανούσια, αδιάφορα και ασήμαντα. Οι κομματικοί τακτικισμοί, τα πολιτικά παιχνίδια τακτικής, οι κομματικές ισορροπίες, το γάντζωμα στην εξουσία και στην καρέκλα, δεν πρόκειται να δώσουν πνοή και αέρα στον ιδιωτικό τομέα, αλλά ούτε πρόκειται να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας. 
Στο δια ταύτα λοιπόν μετά τους πανηγυρισμούς και τις θριαμβολογίες του «περήφανου ΟΧΙ» και την αναγκαστική και καταστροφική επιλογή-λύση του νέου μνημονίου για την Ελλάδα, αρχίζουν τα πράγματα να ξεκαθαρίζουν. 
Το πείραμα των εγχώριων και εξωεθνικών κέντρων, της Ε.Ε., του ∆.Ν.Τ. και γενικά των θεσμών μπήκε σε λειτουργία. Με το πρόσχημα ότι η χώρα ξέφυγε από την άτακτη χρεοκοπία και κρατήθηκε στο ευρώ και αρχίζει σιγά-σιγά να βρίσκει βήμα και ρυθμό, αρχίζουν να θέτουν σε εφαρμογή τη συνέχεια του πειράματός τους. 
Θα δοκιμάσουν τις αντοχές ενός λαού σε μια κατεστραμμένη οικονομία, σε μια υπερχρεωμένη χώρα κρατώντας τον στα όρια της επιβίωσης, ταυτόχρονα θα αισχροκερδούν και θα υποθηκεύουν την κρατική περιουσία μέχρι να την ιδιοποιηθούν. Θα βρουν μια χώρα «έτοιμη» με υποδομές και φθηνά εργατικά χέρια, αφού είναι σίγουρο ότι οδηγούμαστε σε μια χώρα με ειδικές οικονομικές ζώνες (ΕΟΖ), όπως αυτοί τις αντιλαμβάνονται. 
Αυτό, όμως, που ουσιαστικά δημιουργείται είναι περιοχές κερδοφορίας του ξένου κεφαλαίου, με εργασιακές συνθήκες Ασίας και μηδενικά σχεδόν οφέλη για την εγχώρια οικονομία. Πιθανόν να δοκιμάσουν και ένα σύστημα με παράλληλο νόμισμα, αν και φαίνεται μάλλον δύσκολο στην εφαρμογή του, όχι γιατί δεν μπορούν να το εφαρμόσουν, αλλά γιατί δεν γίνεται «η αποικία τους» να έχει διαφορετικό νόμισμα από τη «μητρόπολη» χώρα. 
Αυτό λοιπόν που έχουν στο μυαλό τους, και έχουν είναι σίγουρο, θα μας το «φορέσουν» χωρίς να το καταλάβουμε, ως τη μόνη ενδεικνυόμενη λύση, αφού θα έχει ως πανωφόρι τον δημοκρατικό, λαϊκής προέλευσης, μανδύα. Πιθανόν να έχει και την νομιμοποίηση μιας συνεδριακής απόφασης, αν προλάβουν. 
Και θα μας το «φορέσουν» εμφανίζοντάς το ως κάτι καινούργιο. Ας πούμε κοινή κάθοδος μισού ΣΥΡΙΖΑ με ΑΝΕΛ και λίγο από ΠΟΤΑΜΙ και ότι θα έχει απομείνει από ΠΑΣΟΚ. Πριν καλά το καταλάβουμε θα γίνει πραγματικότητα, αφού έχουν και το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού (Τακτική Παπανδρέου-Πασοκικές πρακτικές). Οι άλλες πολιτικές δυνάμεις μέχρι να ανανεωθούν και να ανασυγκροτηθούν θα παρακολουθούν από απόσταση, συνηγορώντας πάντα. Και θα περιμένουν τη σειρά τους, μόλις αυτό το «πείραμα» των θεσμών φθάσει στο τέλος του, για να αναλάβουν… και πάει λέγοντας. Μοιάζει με τις ταινίες που έχουμε ξαναδεί μια, δυο, πολλές φορές…. 
Κάπως έτσι να φανταστούμε τη νέα τάξη πραγμάτων στη χώρα μας, με μας όπως πάντα θεατές. Και όλα αυτά πάντα για το καλό μας, για το καλό των πολιτών, για το καλό της πατρίδας.

Ηλίας Καραμάνος
Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Φαρκαδόνας