«Ή γίνεσαι ηγέτης και τολμάς ή ...»

Ο Έλληνας πρωθυπουργός ενώ είχε όλες τις προϋποθέσεις να αναδειχθεί σε έναν από τους ισχυρότερους ηγέτες της χώρας μετά την μεταπολίτευση, κατέληξε να είναι από τους πιο

αδύναμους. Και αυτό γιατί:

1ο . Πέτυχε μια σημαντική εκλογική νίκη, σχεδόν αυτοδυναμία, έχοντας απέναντί του μια φιλικά προσκείμενη αντιπολίτευση, που τρέχει πίσω του. Μια αντιπολίτευση που λειτουργεί στα πλαίσια της ομηρίας, χωρίς να μπορεί ο ίδιος να την «εκμεταλλευτεί» και να προχωρήσει σε σημαντικές αλλαγές.

2ο. Πήρε την εξουσία μετά από ένα φθαρμένο, ξεπερασμένο και καταδικασμένο από το λαό πολιτικό σύστημα, άρα είχε μεγάλη άνεση και ευχέρεια κινήσεων ώστε να αλλάξει και να ανανεώσει την πολιτική ζωή του τόπου. Απεναντίας συμμάχησε με ένα κομμάτι της εθνικόφρονος παλαιοδεξιάς και ίσως, άθελά του, έγινε όμηρός της.

3ο. Από την αρχή έχασε το μεγαλύτερο πλεονέκτημα που έχουν όλοι οι νέοι πρωθυπουργοί, να σχηματίσει δηλαδή κυβέρνηση από νέα κόμματα, από νέα πρόσωπα, που να είναι άφθαρτα από την άσκηση της πολιτικής. Αν εξαιρέσουμε ελάχιστες επιλογές προσώπων του υπουργικού συμβουλίου, τέσσερις ή πέντε, οι υπόλοιπες επιλογές ήταν της συμφοράς. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν άτομα άσχετα, απελπιστικά άπειρα, ιδεοληπτικά και κομματικά αγκυλωμένα, δηλαδή άτομα ακατάλληλα για άσκηση εξουσίας.

4ο. Τέλος, δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί τον αέρα, τη «φόρα» της εκλογικής του νίκης. Θα μπορούσε να πετύχει μια πολύ γρήγορη, έντιμη και προφανώς μια πιο επωφελή και λιγότερη επώδυνη συμφωνία με τους δανειστές. Αντί όμως για αυτό έξι μήνες παλινδρομούσε ανάμεσα στη «δημιουργική ασάφεια» του Βαρουφάκη και στις «ρώσικες ονειρώξεις» των αριστεροπλατφορμιστών. Αποτέλεσμα και τα δύο να αποδειχτούν εξίσου καταστροφικά και να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Το κατάλαβε μεν αργά, προσπάθησε να το «σώσει», αλλά ο ίδιος παραμένει κύριος υπεύθυνος της όλης κατάστασης.

Έτσι έξι μήνες μετά τις εκλογές, ως πρωθυπουργός εμφανίζεται πολύ αποδυναμωμένος, ανίσχυρος και ανακόλουθος με τα λεγόμενά του αφού υποχρεώθηκε να υπογράψει και αυτός ένα νέο μνημόνιο, κάτι που για τον ίδιο ούτε σαν σκέψη προεκλογικά δεν περνούσε από το μυαλό του. Και εκτός αυτού, ο ίδιος και οι περισσότεροι υπουργοί του δείχνουν απρόθυμοι και αδύναμοι να εφαρμόσουν τις δεσμεύσεις τους απέναντι στους δανειστές.

Τι μέλει γενέσθαι; Είναι θέμα χρόνου η χώρα να κυλήσει ξανά και να βρεθεί στην κατάσταση που βρέθηκε τον περασμένο Ιούλιο.

Το χειρότερο όμως όλων είναι το γεγονός ότι, ο πρωθυπουργός είναι όμηρος καταστάσεων και προσώπων του κόμματός του και δεν τολμά να ξεκαθαρίσει το τοπίο.
Που ακούστηκε πρωθυπουργός να ανέχεται βουλευτές του να καταψηφίζουν τη βασικότερη επιλογή της κυβέρνησής του;
Που ακούστηκε πρωθυπουργός να ανέχεται πρόεδρο της Βουλής να υπονομεύει τη νομοθετική λειτουργία, να προσβάλλει υπουργούς και να ζητεί από τον ίδιο να «τιμωρήσει» άλλους, επειδή της ασκούν κριτική.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την, θεμιτή ως ένα βαθμό, τήρηση εσωκομματικών ισορροπιών. Αλλά έχουμε να κάνουμε με ένα «μικρότερο» κόμμα μέσα στο «μεγαλύτερο» κόμμα, που υπονομεύει απροκάλυπτα την κυβέρνηση.

Και μάλιστα ορισμένα πρόσωπα έχουν ξεφύγει από κάθε όριο προσωπικής και πολιτικής συμπεριφοράς χωρίς καν να επιπλήττονται, πόσο μάλλον να τιμωρούνται.

Όντας εγκλωβισμένος ο πρωθυπουργός σε όλα αυτά, μάλλον προβάλλει δύσκολο αν όχι αδύνατο, να απεγκλωβιστεί δια της μεθόδου των συνεδρίων ή των εκλογικών αναμετρήσεων.
Ούτε η μέθοδος της αναβολής ή λογική του «άστο για αργότερα», έδωσε λύση στις προηγούμενες ως τώρα μνημονιακές κυβερνήσεις. Το μόνο που συνέβη ήταν να συσσωρευτούν επί πλέον προβλήματα στα ήδη υπάρχοντα που ήταν ούτως ή άλλως άλυτα.

Άρα : « Ή ΓΙΝΕΣΑΙ ΗΓΕΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟΛΜΑΣ Ή …»

Ηλίας Καραμάνος

Φυσικός-Πρόεδρος Δ.Σ. Φαρκαδόνας