Ηθική προσέγγιση της δημοσιονομικής κρίσης...

Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, τον αιώνα των ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων και προόδου της επιστήμης. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι η δεύτερη χιλιετία αποτελεί ορόσημο στην ιστορία του ανθρώπου, παρατηρείται συνεχής αμφισβήτηση του «status quo» και της καθεστηκυίας τάξης. Αδιαμφισβήτητα, ο τελευταίος χρόνος ειδικά για την Ελλάδα, αποτέλεσε την πιο δύσκολη χρονιά των τελευταίων δεκαετιών. Δεδομένου της δημοσιονομικής κρίσης που απλώνει τα πλοκάμια της σε κάθε επίπεδο και έκφανση της ζωής του ανθρώπου, αναζητούμε όλοι λύσεις και χανόμαστε σε ένα ταξίδι ιδεών και προσπαθειών. Το ταξίδι όμως για την «Ιθάκη» για είναι γεμάτο δυσκολίες και απαιτεί αφοσίωση και αδιάκοπη προσπάθεια. Καταρχάς αξίζει να σημειώσουμε πως η οικονομική κρίση που διανύουμε, έχει τις ρίζες πολύ βαθιά, εκεί που ο ανθρώπινος νους αδυνατεί να συλλάβει ορισμένες έννοιες. Εκεί που η κρίση αξιών πρωταγωνιστεί στην τραγωδία που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια όλων μας. Η βεβήλωση κάθε ηθικής αξίας και η κατάρρευση ιδανικών και προτύπων αποτελεί τη ρίζα του σαθρού οικοδομήματος. Ο θρίαμβος του καπιταλιστικού φαντασιακού οδηγεί στην πολιτική απάθεια, το γενικευμένο κομφορμισμό, τον κυνισμό, την έκλειψη της κοινωνικής και πολιτικής αμφισβήτησης, την εμφάνιση νέων μορφών αλλοτρίωσης και ετερονομία, την καθίζηση της πολιτικής δημιουργικότητας των δυτικών κοινωνιών. Τι είδους ανθρώπινες υπάρξεις δημιουργεί ο σύγχρονος αναπτυγμένος καπιταλισμός; Δημιουργεί ανθρώπους παθητικούς στο πολιτικό πεδίο, κλεισμένους στην ιδιωτική τους σφαίρα, αφιονισμένους με την αύξηση της κατανάλωσης,χειραγωγούμενους από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ανθρώπους που φαίνεται να έχουν ως μόνες αξίες τους το χρήμα και τη δύναμη. «Οταν δηλώνεται ανοιχτά, όπως γίνεται τώρα στις δυτικές κοινωνίες, ότι η μοναδική αξία είναι το χρήμα, το κέρδος, ότι το υπέρτατο ιδεώδες του κοινωνικού βίου είναι το «πλουτίστε», μπορεί να διερωτηθεί κανείς αν είναι ποτέ δυνατόν μια κοινωνία να συνεχίσει να λειτουργεί και να αναπαράγεται μονάχα σε αυτή τη βάση» («Η άνοδος της ασημαντότητας», Υψιλον, 2000).

Εκεί, λοιπόν, θα πρέπει να επικεντρωθούμε και να πάρουμε τολμηρές αποφάσεις « αν δεν θέλουμε να κλαίμε πάνω από ένα πουκάμισο αδειανό…». Η ατομική υπευθυνότητα και η αρωγή των φορέων πολιτικοποίησης των νέων ανθρώπων, του ζωογόνου αυτού τμήματος του πλανήτη και συνεχιστών του αύριο και ιδιαίτερα μέσω ενός άρτια οργανωμένου και ανθρωποκεντρικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι «εκ των ουκ άνευ». Ταυτόχρονα οι άνθρωποι του πνεύματος και των γραμμάτων οφείλουν να βγουν απ’το «φιλντισένιο πύργο» τους και να δώσουν δυναμικό παρόν με τη καθοδήγηση και συμβολή τους στην ανατροπή του κατακερματισμού αξιών και προτύπων και της γενικότερης νοοτροπίας που μας οδήγησε στο μαύρο πορτραίτο της ελληνικής κοινωνίας. Η απάθεια και η εγωκεντρική προσέγγιση του κοινωνικού γίγνεσθαι πρέπει να λάβει τέλος. Ας πάψουμε να χρησιμοποιούμε ως αυτοάμυνα την ψυχολογική αυταπάτη: «μακριά από τη δική μου περιοχή ή ιδιοκτησία, η καταστροφή δεν με αφορά.» και να φοράμε το μανδύα της ήσυχης αισιοδοξίας. Απαιτείται συλλογική προσπάθεια και θέληση για να ξεπεράσουμε το «γολγοθά» τον οποίο βιώνουμε σήμερα. Αλλαγή του τρόπου ζωής και κυρίως του τρόπου σκέψης και νοοτροπίας… Τώρα είναι η ευκαιρία να κάνουμε ριζικές αλλαγές, να σπάσουμε κάθε φθαρμένο κρίκο και να αναθεωρήσουμε τις αξίες που εκπροσωπούν το κατεστημένο… Ήρθε η στιγμή να τα αλλάξουμε όλα μα πρώτα απ’ όλα τους εαυτούς μας… Υ.Γ Όλοι μας είτε το αντιλαμβανόμαστε, είτε όχι, ήμαστε γρανάζια ενός εξευτελισμού που αποκτά ολοένα και περισσότερο τρομακτική μορφή.. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε είναι αναγκαίο να επιδιώξουμε μια κοινωνία στην οποία οι οικονομικές αξίες δεν θα κατέχουν κεντρική (ή μοναδική) θέση και στην οποία η οικονομία θα έχει ξαναμπεί στη θέση της, δηλαδή θα έχει γίνει απλό μέσον και όχι ο υπέρτατος σκοπός του ανθρώπινου βίου.Το πορτραίτο του αύριο, ωστόσο, μπορεί να αλλάξει. Ήμαστε έτοιμοι να προσπαθήσουμε και να αγωνιστούμε; Ας αφιερώσει ο καθένας λίγα μόνο λεπτά και ας δώσει τη δική του απάντηση.Η αγανάχτηση ηχεί ήδη σε όλη τη χώρα και αυτή είναι μονάχα η αρχή. 

Αργύρη Ζωή

φοιτήτρια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και αρθρογράφο