Λίγο πριν τις εκλογές...

     Παρακολουθώντας την πολιτική καθημερινότητα και έχοντας μπει στην προεκλογική περίοδο, πλήθος ερωτημάτων κάνουν εμφάνιση στη σκέψη του καθενός από μας, τους
απλούς πολίτες.

    Ερωτήματα, που μερικές φορές αφήνουν την εντύπωση πως η δημοκρατία μας  βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας, αφού κάποιοι λένε ότι απειλείται η χώρα, ακόμη, και με καταστροφή.

  Αν είναι δυνατόν, σε μια χώρα η οποία δίδαξε πολιτισμό και δημοκρατία, τα αυτονόητα να θεωρούνται «καταστροφή».

  Αν είναι δυνατόν, σε μια χώρα και σε ένα λαό που θυσίασε το πολυτιμότερο αγαθό, την ίδια του τη ζωή αρκετές φορές, να θεωρείται καταστροφή, το δικαίωμά του να παρέμβει και να αποφασίσει αυτός για τη τύχη του.

  Αποτελεί κοινό μυστικό πλέον, ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά  κυρίως είναι κρίση αρχών και αξιών. Και αυτό φάνηκε από τα μεγάλα αδιέξοδα στα οποία βρισκόμαστε.

  Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, ότι ήρθε το τέλος της μεταπολίτευσης. Ότι ήρθε το τέλος εκείνης της Ελλάδας, η οποία πορεύτηκε και έζησε τα τελευταία χρόνια, μέσα στην ασυδοσία, στην δολοπλοκή, στην διαπλοκή, στις μίζες, στις προμήθειες, στις στρεβλώσεις.

    Ότι ήρθε η στιγμή να σταματήσει ο πλουτισμός  των λίγων και των ημετέρων.  

   Ότι  ήρθε η στιγμή η γενιά των 600€, που γίνεται σιγά-σιγά γενιά των 500€ και των 400€, που γίνεται η γενιά της μερικής απασχόλησης και του τετράωρου, που γίνεται η γενιά των πτυχιούχων σερβιτόρων, που γίνεται η γενιά των μεταναστών, να πάρει πάνω της την ευθύνη και να αλλάξει τη ρότα της χώρας. Να πρωταγωνιστήσει στα χρόνια που έρχονται.

  Δυστυχώς μέχρι σήμερα, αυτή η γενιά στάθηκε κατώτερη των περιστάσεων, εγκλωβίστηκε σε συνθήματα και κομματικά χαρακώματα και άθελά της συνέδραμε στο εκφυλισμό της Δημοκρατίας.

  Έτσι μοιραία καλείται  να πληρώσει ως γενιά τον «λογαριασμό», κάνοντας περικοπές στα όνειρά της και αμήχανα παρακολουθεί τις εξελίξεις, μη έχοντας τη δύναμη να αντιδράσει.

   Δεν μπορεί όμως να είναι έτσι τα πράγματα. Το πολιτικό σύστημα που διαχειρίστηκε τα πολιτικά δρώμενα της μεταπολίτευσης, είναι αδύνατο να μας βγάλει από τη κρίση που το ίδιο δημιούργησε.

  Δεν θέλει και δεν μπορεί να συγκρουστεί με το κατεστημένο, γιατί το ίδιο το σύστημα το έφτιαξε και το συντηρεί.

   Άρα, το μόνο που μένει είναι αυτή η γενιά να «αναλάβει».  Νέοι με όρεξη για δουλειά, νέοι επιστήμονες, νέοι αγρότες, νέοι εργαζόμενοι, νέοι επιχειρηματίες με όνειρα για το αύριο και όραμα για το τόπο να συστρατευθούν για να ανακάμψει η χώρα.  Είναι η γενιά με τη μεγαλύτερη μόρφωση που αναγκάζεται να μεταναστεύσει για να ζήσει, που καινοτομεί και παράγει έργο σε όλο τον κόσμο. Είναι η γενιά που δεν πρέπει να χαθεί. Είναι η γενιά που πρέπει να ενώσει τις δυνάμεις της και να παλέψει και για τις επόμενες γενιές. Είναι η γενιά που πρέπει να αποδείξει ότι δεν φοβάται την ξενοφοβία, τον ραγιαδισμό, την ευρω-λαγνεία που το σύστημα προσπαθεί να επιβάλλει. Είναι η γενιά που πρέπει να αποδείξει ότι στη χώρα μας και γενικότερα στις δημοκρατίες κυρίαρχος είναι ο λαός.